Hannah keek naar de stokken die Samuel haar had gegeven. Ze was even verbouwereerd, maar daarna nam ze ze aan. Het was wel even wennen om zo te lopen, en ze merkte dat het helemaal niet comfortabel was. Misschien dat ze wat aanpassingen moest maken maar dat zou later wel komen, later als ze tijd hadden. Ze draaide zich om naar Robert. Hij zou nog tien minuten wachten en daarna naar het dorp rennen en schreeuwen dat Samuel en Hannah in het water waren gevallen. Wat voor verhaal hij ervan zou maken dat was aan hem. Ze moesten nu zelf weg.
"Sorry dat we je ineens zo snel weg proberen te krijgen," zei ze toen zachtjes tegen hem. "Dat moet vast moeilijk zijn. Maar we gaan gewoon proberen te vluchten en vooral kijken hoe we je moeder moeten bevrijden. Van wat ik weet zal ze... za ze.." Ze bleef even stil, ze vond het moeilijk om te zeggen maar ze besloot toch te eindigen. "Zal ze gemarteld worden, net zolang tot ze bekend," zei ze toen zachtjes. "Dus we hebben nog tijd voor ze haar proberen te doden. Maar de tijd die we hebben hangt af van hoe sterk je moeder is."
